Pokolenia Lechii Gdańsk: Maciej Zagraba

Jak wyglądały twoje początki z piłką? Kto najbardziej zachęcał Cię do gry?

Zainteresowanie piłką nożną zaczęło się niemal od samych narodzin. Moim pierwszym słowem nie było mama czy tata, ale „pika”, co oczywiście oznaczało piłkę. Od kiedy pamiętam to z tatą i chrzestnym bawiliśmy się. Graliśmy na podwórku i w domu. Będąc na wakacjach to zawsze na pamiątkę braliśmy piłkę lub inny gadżet piłkarski. Obowiązkowym punktem było też zwiedzenie stadionu. 

Od kiedy grasz w Lechii i jakie były twoje poprzednie kluby?

W wieku sześciu lat zacząłem trenować w Szkółce trenera Józefa Gładysza. Nieco później wyjechałem na pierwszy obóz do Wdzydz Kiszewskich z trenerem. Po obozie rodzice z trenerem podjęli wspólną decyzję, aby przenieść mnie do Lechii. Przed siódmymi urodzinami zacząłem już trenować. Moim pierwszym trenerem był Krzysztof Brede, który aktualnie jest szkoleniowcem Podbeskidzia Bielsko-Biała. 

Czy obserwujesz pierwszą drużynę Lechii? Kto jest twoim największym wzorem?

Myślę, że każdy z Akademii obserwuje pierwszy zespół, czy to na treningach, czy na meczach. Staram się to robić, kiedy tylko mogę. Mecze najczęściej oglądamy wspólnie z tatą i dziadkiem. Wzoruję się na Filipie Mladenoviciu. Gra na mojej pozycji. Do tego z mojej obserwacji wynika, że jesteśmy całkiem podobni. Jesteśmy szybcy, zwrotni, dobrze wyglądamy wytrzymałościowo, technicznie i postura też taka sama. Na pewno na boisku nie odpuszczam. Moim celem jest udział w treningach pierwszej drużyny. Byłem już kilkukrotnie na zajęciach w drugim zespole, ale pracuję ciężko, aby otrzymać zaproszenie do pierwszej drużyny. 

Jaki klub zagraniczny jest twoim ulubionym?

W Europie najbardziej kibicuję Realowi Madryt. Moim idolem jest Marcelo. Wcześniej też bardzo lubiłem grę Cristiano Ronaldo. Lubię również Wolverhampton Wanderers i Napoli. Bardzo lubię Lorenzo Insigne i Driesa Mertensa. Są niscy, ale „robią dużo wiatru”. 

W drużynie Lechii z rocznika 2003 jesteś kapitanem. Czym dla Ciebie jest gra z opaską kapitańską?

Jest to duże wyróżnienie, ale też odpowiedzialność. Według mnie kapitan to osoba, która potrafi wesprzeć drużynę i zmotywować. Musi być łącznikiem pomiędzy zespołem a sztabem. Nie tylko w sprawach sportowych, ale też organizacyjnych. Cieszę się z tego, że mam takie zaufanie i szacunek u kolegów. Kapitanem jestem od 2,5 roku, wtedy koledzy demokratycznie wybrali mnie. 

Jakie masz cele indywidualne w tym sezonie?

Moje cele krótkoterminowe są takie, żebym realizował swoje cele, które stawiam sobie przed każdym meczem. Przykładem jest bezbłędność, dorzucić do tego jakieś asysty, może nawet kilka bramek. Chcę znaleźć sobie zawsze jakieś nowe, skuteczne zagranie, które później sobie wpajam w moją grę i jest później charakterystyczne dla mnie. Chcę coś dorzucić od siebie w ofensywie. Nadrzędnym celem jest zaproszenie na trening do pierwszego zespołu. Chciałbym sprawdzić swoje umiejętności w seniorskiej piłce. 

Jakie macie cele zespołowe w drużynie U-17 na ten sezon?

Mieliśmy trzecie miejsce w rundzie jesiennej, niewiele nam zabrakło do drugiej pozycji. Przedostatni mecz zadecydował o tym. Nasze miejsce w lidze pokazuje, że mamy argumenty do walki o awans na Mistrzostwa Polski. Gdybyśmy mieli trochę więcej szczęścia, bo w niektórych meczach potraciliśmy niepotrzebnie punkty. Te spotkania mogliśmy spokojnie wygrać, a to by spowodowało wyższą lokatę. Teraz mamy okazję, aby w rundzie wiosennej wygrać ligę i pojechać na półfinały MP.