Pokolenia Lechii Gdańsk: Monika Formella

Jak rozpoczęła się twoja przygoda z piłką?

Od najmłodszych lat jeździłam z rodzicami na wszystkie turnieje piłkarskie mojego brata. Bardzo mi się spodobało. Chciałam spróbować jak to jest, że 22 piłkarzy biega za jedną piłką na boisku. Namówiłam rodziców, aby zapisali mnie do Klubu. Moim pierwszym zespołem był Sztorm Gdynia. Około 10 lat grałam w Sztormie. Potem miałam krótką przygodę z Checzą Gdynia i przeszłam do Biało-Zielonych Gdańsk. 

Czy wcześniej zajmowałaś się inną dyscypliną sportową?

Przechodząc z klasy trzeciej do czwartej szkoły podstawowej musiałam wybrać specjalizację klasy sportowej. Do wyboru była siatkówka i piłka nożna. Ja od zawsze miałam klapki na oczach i tylko liczyła się piłka nożna, ale mama wolała, żebym poszła na siatkówkę, bo w piłce nic nigdy nie osiągnę i tam sami chłopcy w klasie. Na testach sprawnościowych zarówno piłkarskich, jak i siatkarskich poradziłam sobie bardzo dobrze. Okazało się, że moje nazwisko nie pojawiło się na liście osób, które zakwalifikowały się do grupy piłkarskiej. To był dla mnie szok. Oczywiście dostałam się na siatkówkę. Po kilku latach mama przyznała mi się, że wcześniej dostała telefon od wychowawcy z klasy piłkarskiej i zdecydowała, że lepiej będzie mi w klasie siatkarskiej. Ostatecznie efekt jest odwrotny i po kilku latach gry w siatkówkę w szkole i tak zdecydowanie bardziej wolę grać w piłkę nożną. 

Gdzie na boisku czujesz się najlepiej?

Na pewno najlepiej się czuję jako zawodniczka ofensywna. Gram w środku. Wiadomo, że jeśli trener zadecyduje o defensywie to też zagram i dam z siebie wszystko. 

Która cecha piłkarska jest twoją najmocniejszą stroną, a nad czym musisz popracować?

Pytanie o moje najmocniejsze strony powinno być skierowane do trenerów, trudno mi powiedzieć. Na pewno muszę pracować nad swoją lewą nogą. Szkolę to na treningach zespołowych i indywidualnych, bo to ważna umiejętność, aby potrafić na meczu zagrywać obiema nogami. 

Jaka jest twoja ulubiona drużyna piłkarska na świecie?

Od dziecka kibicowałam Realowi Madryt. Bardzo mi się podobał styl gry Realu. Wpływ na wybór swojej ulubionej drużyny miało to, że mój brat od zawsze był za FC Barceloną, a ja robiłam mu na przekór. Pokój był podzielony na połowę – część ściany obwieszona plakatami Realu, a część Barcy. 

Kto jest twoim piłkarskim idolem? 

Idolem jest Cristiano Ronaldo. Oczywiście dlatego, że grał w Realu Madryt. Podziwiam Cristiano za ułożenie obu stóp. Nieważne czy ma piłkę na prawej czy lewej nodze to tworzy zagrożenie dla bramkarza. Uważam go za najlepszego piłkarza na świecie. Z biegiem czasu dostrzegłam też swój autorytet piłkarski w Piotrku Zielińskim. Ma bardzo dobre uderzenie z obu nóg, znakomity przegląd gry, zagrywa idealne piłki. 

Które mecze są dla Ciebie wyjątkowe?

Wszystkie mecze są ważne, ale „wisienką na torcie” są spotkania z Marcusem Gdynia. To są takie Derby Trójmiasta. Większość zawodniczek Marcusa znam ze wspólnej gry w Sztormie. Rywalizacja z nimi to dla mnie duży sentyment. Szkoleniowiec, który prowadzi drużynę z Gdyni, trenował mnie od najmłodszych lat. 

Co chciałabyś osiągnąć w tym sezonie?

Chciałabym jako zawodniczka ofensywna poprawić swoje statystyki, czyli liczbę bramek i asyst. Celem jest też unikanie żółtych kartek, aby nie osłabiać drużyny w najważniejszych momentach. Mam już dwie na koncie, a przy czwartej się pauzuje. Przerwa od gry w ważnym meczu może zaważyć na wyniku końcowym w lidze.  

Jaki jest cel drużyny na najbliższą rundę?

Chcemy utrzymać pierwsze miejsce w lidze i dostać się do baraży, które będą bardzo ciężkie. Musimy wygrać aż trzy mecze z silnymi klubami, aby awansować do II ligi. Już wiemy, że pierwszym rywalem zwycięzcy naszej ligi będzie drużyna z zachodniopomorskiego. Najpierw jednak trzeba wygrać ligę, a inne zespoły mają ten sam cel. Wierzę, że jeśli będziemy tak pracować jak do tej pory, to uda nam się osiągnąć sukces. 

Jakie masz zainteresowania poza piłką nożną?

Chodzę do technikum hotelarskiego. Bardzo lubię podróżować i chciałam sprawdzić, jak wygląda praca wewnątrz hotelu. Po jakimś czasie stwierdziłam jednak, że to nie dla mnie i liczy się tylko piłka nożna. Podczas praktyk w hotelu miałam możliwość spotkać piłkarzy Wisły Kraków i Zagłębia Sosnowiec, którzy przyjechali grać mecze w Trójmieście. W wolnych chwilach interesuję się tylko piłką nożną. Są takie dni w weekend, że od godziny 12 do późnego wieczora tylko oglądam mecze z różnych lig. Często mama mówi mi, że mam już się wziąć za sprzątanie, a ja ciągle przed telewizorem.

Kim będzie Monika Formella za 10 lat?

Będę miała 29 lat. Nigdy się nie zastanawiałam nad takimi dalekosiężnymi planami. Na pewno chciałabym zostać z piłką. Mogłabym być trenerką. Fajnie by było jeszcze grać w piłkę, ale nie wiem, czy lata pozwolą. Ciężka praca przede mną i może uda mi się coś osiągnąć w futbolu.