Wywiadówka z Lechistą - Marcin Adamik

Podstawowe informacje o zawodniku - Marcin Adamik

Data urodzenia: 22 czerwca 2005 roku 

Wzrost: 164

Waga: 44

Kluby w dotychczasowej karierze: Conrad Gdańsk, Lechia Gdańsk

Pozycja na boisku: Pomocnik

Pseudonim w szatni: "Marcinek"

Zespół: Lechia U-15 (rocznik 2005)

Trener: Tomasz Byszko

Dlaczego piłka nożna?

- Gra w piłkę nożną sprawia mi dużą radość, jestem bardzo szczęśliwy, gdy mogę przebywać na boisku. 

Jak wyglądał twój pierwszy trening, kto Cię na niego zaprowadził?

- Nie pamiętam dokładnie, jak wyglądał mój pierwszy trening. Wiem tylko, że zaprowadziła mnie moja mama. 

Na jakich pozycjach możesz występować, gdzie najlepiej czujesz się na boisku?

- Mogę występować w środku pola, ale grałem także na prawie i lewej stronie obrony. Najlepiej czuję się na lewej pomocy.

Dlaczego akurat pomoc?

- Bo jest tam największa dowolność i dla mnie jest najciekawsza. 

Jakie są Twoje największe boiskowe atuty?

- Lewa noga i wytrzymałość.

A nad czym musisz jeszcze popracować?

- Myślę, że ciągle muszę pracować nad techniką i psychiką. 

Jak trafiłeś do Lechii?

- Poprzez trenera Tomka Mazura, który ściągnął mnie do Lechii Gdańsk. Najpierw grałem w akademii, a potem trafiłem do Lechii.

Co czułeś, gdy pierwszy raz przyszedłeś na trening Lechii?

- Na początku czułem duży stres, ale potem było fajnie. Im dłużej trwał trening, tym czułem się lepiej. 

Pierwszy mecz Lechii w roli kibica?

- Pamiętam, że zabrał mnie na mecz mój wujek. Bardzo się cieszyłem, że mogę iść na mecz. Spotkałem wtedy Adama Nawałkę.

Skoro pojawiło się nazwisko osoby związanej do niedawna z reprezentacją Polski. Zapytam, jak wygląda twoja przygoda z Biało-Czerwonymi barwami?

- Wcześniej byłem powoływany na Kadrę Pomorza, a ostatnio do reprezentacji Polski. Dla mnie to duże wyróżnienie. Wiem jednak, że muszę cały czas ciężko pracować, by się w niej utrzymać. 

Twoje pasje, oczywiście poza piłką?

- Deskorolka. 

FIFA czy Orlik?

- Orlik. 

Twój ulubiony przedmiot w szkole?

- Matematyka albo biologia. 

A najmniej lubiany?

- Chemia. 

Jak łączysz obowiązki szkolne z treningami?

- Myślę, że tak jak każdy. Wracam po szkole do domu, odrabiam lekcje i idę na trening. 

Najlepsza książka, którą przeczytałeś?

- Biografia Kobego Bryanta. 

Ulubiony film bądź serial?

- Więzień labiryntu. 

Gdyby nie piłka, co chciałbyś robić w życiu?

- Chciałbym na pewno iść drogą sportu i robić coś w tym kierunku. Myślę, może fizjoterapeuta lub trener personalny, to mnie ciekawi. 

Twoje największe marzenie?

- Zagrać w angielskiej Premier League.  

W jaki sposób rodzice pomagają zrealizować to marzenie? 

- Rodzice bardzo mnie wspierają. Mama jest fizjoterapeutką, więc jak mam jakieś problemy, to mi zawsze pomoże, jakoś zorganizuje. 

Bardzo ważną rolę odgrywają również trenerzy, co o tym myślisz? 

- To prawda, trenerzy chcą dla nas jak najlepiej. Chcą jak najwięcej osób z naszej grupy wprowadzić do seniorskiej piłki. 

Piłkarski idol?

- Kingsley Coman. 

Najbardziej pamiętny moment w Twojej przygodzie z Lechią?

- Mecz derbowy z Arką, w którym strzeliłem dwie bramki. 

Najlepsza rada, jaką kiedykolwiek dostałeś?

- Żeby być odważnym na boisku. 

Kolega z drużyny, z którym się przyjaźnisz?

- Wiktor Rachwał. 

Kolega z drużyny, który Twoim zdaniem zostanie piłkarską gwiazdą?

- Trudno mi to ocenić, jest ich kilku.  

Kolega z drużyny, który jest typem boiskowego przywódcy?

- Antek Mikułko lub Wiktor Rachwał. 

Największy twardziel w Twoim zespole?

- Kuba Poliński. 

Największy boiskowy „czarodziej"?

- Dominik Lemka.

Największa boiskowa „gaduła”?

- Maks Galiński.

Najszybszy zawodnik?

- Mateusz Śmiglewski. 

Największy śmieszek w zespole?

- Maks Galiński.